തിരുമുഖ ദർശനം: അനുരാഗത്തിൻ്റെ അനശ്വര സൗഭാഗ്യം

ആത്മാവിൻ്റെ അഗാധങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞു കവിയുന്ന അനുരാഗത്തിന്റെ നനവില്ലാതെ ഒരു വിശ്വാസിയുടെ ജീവിതം പൂർണ്ണമാകുന്നില്ല. ഈ ലോകത്ത് ഒരു വ്യക്തിക്ക് നേടാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും ഉദാത്തമായ സൗഭാഗ്യവും ആത്മീയ പൂർണ്ണതയും സർവ്വ പ്രപഞ്ചങ്ങളുടെയും രഹസ്യമായ സയ്യിദുനാ മുഹമ്മദ് റസൂലുല്ലാഹി (ﷺ) യോടുള്ള അഗാധമായ പ്രണയത്തിലൂടെ മാത്രമാണ് സാധ്യമാകുന്നത്. സ്വന്തം പിതാവിനെക്കാളും സന്താനങ്ങളെക്കാളും സർവ്വ മനുഷ്യരെക്കാളും പ്രിയപ്പെട്ടവൻ താനാകുന്നതുവരെ ഒരാളും സത്യവിശ്വാസിയാവുകയില്ലെന്ന് അവിടുന്ന് അരുൾ ചെയ്തത് അതുകൊണ്ടാണ്. ഈ പ്രണയത്തിൻ്റെ ഉത്തുംഗമായ ഒരവസ്ഥയാണ് നബി(ﷺ)യെ സ്നേഹിക്കുക എന്നത്. വെറും അനുസ്മരിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് അവിടുത്തെ സ്നേഹിക്കുകയും അവിടുത്തെ സ്വഭാവങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുക എന്നതിലൂടെ മാത്രമേ ഒരാൾക്ക് നബി(ﷺ)യിൽ ലയിക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ.. തിരുനബി(ﷺ)യോടുള്ള ഈ അനുരാഗം, ചരിത്രത്തെയും കാലത്തെയും അതിജീവിച്ച്, വിശ്വാസിയുടെ ഹൃദയത്തിൽ ദർശനത്തിൻ്റെ അനശ്വരമായ ഒരനുഭവമായി മാറുന്നു. അവിടുത്തെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുക എന്നത് കേവലം ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അല്ലാഹുവിലേക്കുള്ള വഴിയുടെ പ്രഥമ കവാടവും അതിമഹത്തായ ഒരരാധനയുമായിരുന്നു. സ്വഹാബികളുടെ ബാഹ്യമായ ദർശനത്തിൽ നിന്ന് തുടങ്ങി ആത്മ ജ്ഞാനികളുടെ ആന്തരികമായ കാഴ്ചകളിലേക്ക് വികസിക്കുന്ന ആത്മീയ പൊരുളിൻ്റെ ആഴങ്ങളിലേക്കാണ് നാം ഇറങ്ങി ചെല്ലേണ്ടത്.

തിരുനബി (ﷺ) യുടെ സാമീപ്യം സിദ്ധിച്ച അനുഗ്രഹീതരായ സ്വഹാബികൾക്ക് ആ മുഖം ദർശിക്കുക എന്നത് ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സൗഭാഗ്യമായിരുന്നു. ഇത് കേവലം ഒരു ഭൗതികമായ കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല; അത് സർവ്വശക്തനായ അല്ലാഹുവിൻ്റെ അനുഗ്രഹങ്ങളെയും ഗുണങ്ങളെയും പൂർണ്ണമായി പ്രതിഫലിക്കുന്ന ഒരു പ്രപഞ്ച സത്യത്തെ നേരിൽ കണ്ടറിയുന്ന അനുഭവമായിരുന്നു. സാധാരണക്കാരിയായ, മരൂഭൂമിയിലെ വഴിയാത്രികർക്ക് ഭക്ഷണം നൽകി ഉപജീവനം തേടിയിരുന്ന ഉമ്മു മഅ്ബദ് (റ) തന്റെ ആദ്യ കാഴ്ചയിലെ തിരുമേനിയെ വർണ്ണിച്ച വാക്കുകൾ അവിടുത്തെ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ പൂർണ്ണ ചിത്രം നൽകുന്നു: "ദൂരത്ത് നിന്ന് കാണുമ്പോൾ ഏറ്റവും ആകർഷകവും സമീപത്തു നിന്ന് കാണുമ്പോൾ ഏറ്റവും മനോഹരവും, സംസാരം മാലയിലെ മുത്തുകൾ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നതുപോലെ സുന്ദരവുമാണ്". ഈ വർണ്ണന അവിടുത്തെ വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ആന്തരികമായ പ്രഭയെയാണ് അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. അല്ലാഹുവിൻ്റെ ഏറ്റവും ഉദാത്തമായ ഗുണങ്ങളെല്ലാം അവിടുത്തെ ഓരോ ചലനത്തിലും വാക്കിലും പ്രതിഫലിച്ചിരുന്നു.

അവിടുന്ന് സ്വഭാവത്തിൽ ഏറ്റവും പൂർണ്ണരും സുന്ദരനുമാണ്, ധാർമ്മികതയിൽ ഏറ്റവും മികച്ചവരും ഉന്നതരുമാണ്. ജ്വലിക്കുന്ന സൂര്യനോടോ രാത്രിയിൽ പ്രഭ തൂകി നിൽക്കുന്ന പൂർണ്ണചന്ദ്രനോടോ ഉപമിക്കാതെ ആരും അവിടുത്തെ വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടില്ല. ജാബിർ ബ്നു സുംറ(റ) പറയുന്നുണ്ട്, പൂർണ്ണ നിലാവുള്ള രാത്രിയിൽ ഞാൻ പ്രവാചകൻ (സ) യെ കണ്ടു. ഞാൻ അല്ലാഹുവിന്റെ ദൂതനെയും ചന്ദ്രനെയും നോക്കാൻ തുടങ്ങി. അവിടുന്ന് ചുവന്ന വസ്ത്രം ധരിച്ചിരുന്നു, അവിടുന്ന് ചന്ദ്രനേക്കാൾ സുന്ദരനാണെന്ന് ഞാൻ കണ്ടു.

സ്വഹാബികൾ നബി (ﷺ) യെ ദർശിക്കുന്നത് ഒരുതരം ആരാധനയായി കണക്കാക്കിയതിൻ്റെ പൊരുൾ, അവിടുത്തെ സാന്നിധ്യം തന്നെ അവരുടെ ജീവിതത്തെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയായിരുന്നു എന്നതിലാണ്. "നിങ്ങളുടെ ശബ്ദങ്ങൾ പ്രവാചകന്റെ ശബ്ദത്തിന് മീതെ ഉയർത്തരുത്... നിങ്ങളുടെ കർമ്മങ്ങൾ നിഷ്ഫലമായിപ്പോകാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി" എന്ന ഖുർആൻ വചനം , നബി(ﷺ)യുടെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിൻ്റെ പവിത്രതയെയും അവിടുത്തെ സാമീപ്യം അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന ആത്മീയമായ പ്രതിഫലനങ്ങളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് തിരുനബിയെ കാണുകയെന്നത് കേവലം ഭൗതികമായ ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് മനസ്സിനെ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും കർമ്മങ്ങളെ പൂർണ്ണമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരുതരം ഇബാദത്ത് (ആരാധന) തന്നെയായിരുന്നു. തിരുനബിയുമായി (കുറഞ്ഞ സമയം പോലും) ഇടപഴകുകയോ അവിടുത്തെ കാണുകയോ ചെയ്ത ഒരു മുസ്ലിമിനെ പോലും സ്വഹാബി എന്ന് വിളിക്കാമെന്ന ഹദീസ് ഈ ദർശനത്തിൻ്റെ പ്രാധാന്യത്തെയാണ് വ്യക്തമാക്കുന്നത്. തിരുനബി(ﷺ)യുടെ ഭൗതികമായ മുഖം കാണുന്നതിലൂടെ സ്വഹാബികൾ ആന്തരികമായി ഒരു വലിയ പരിവർത്തനത്തിന് വിധേയരായിരുന്നു, അത് അവരുടെ വിശ്വാസത്തെയും വ്യക്തിത്വത്തെയും പൂർണ്ണമാക്കി. അത് കൊണ്ടാണ് ഇവിടെ നിങ്ങൾക്കേറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഇബാദത് ഏതാണ് എന്ന ചോദ്യത്തിന് സയ്യിദുനാ അബൂബക്ർ സിദ്ധീഖ്(റ), സയ്യിദുനാ ഉമറുൽ ഫാറൂഖ്(റ), സയ്യിദുനാ ഉസ്മാന് ബ്നു അഫ്ഫാൻ(റ), സയ്യിദുനാ അലിയുൾ മുർതദ(ക.വ) എന്നിവരെല്ലാം ഒരേ സ്വരത്തിൽ അവിടുത്തെ തിരു മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് എന്ന് അവിടുത്തോട് തന്നെ പറഞ്ഞത്.

സ്വഹാബികളുടെ ദർശനം കേവലം ഒരു ചരിത്ര യാഥാർത്ഥ്യമായി അവസാനിക്കുന്നില്ല. ആ ദർശനത്തിൻ്റെ ആത്മാവ്, കാലത്തെയും ദേശത്തെയും അതിജീവിച്ച്, ആത്മ ജ്ഞാനികളുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ ഒരു വൈജ്ഞാനിക പശ്ചാത്തലമായി വേരുറച്ചു. ഈ താത്ത്വിക ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ട് ആശയങ്ങളാണ് ശൈഖുൽ അക്ബർ മുഹ്യുദ്ധീൻ ഇബ്നു അറബി (റ) മുന്നോട്ട് വെച്ച നൂറു മുഹമ്മദി(സ)യും അൽ-ഇൻസാനുൽ കാമിൽ ഉം.

പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നതിന് മുൻപ് അല്ലാഹുവിൻ്റെ പ്രഥമ സൃഷ്ടിയായി ഒരു പ്രകാശമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, അതാണ് നൂറു മുഹമ്മദി(സ)യെന്നും ഇബ്നു അറബി (റ) പഠിപ്പിച്ചു. ഈ പ്രകാശത്തിൽ നിന്നാണ് പിന്നീട് പ്രപഞ്ചത്തിലെ സർവ്വ ചരാചരങ്ങളും ഉണ്ടായത്. ഈ തത്വം തിരുനബിയെ കേവലം ഒരു ചരിത്ര വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് തന്നെ കാരണമായ ഒരു യാഥാർത്ഥ്യമായി ഉയർത്തുന്നു. അല്ലാഹുവിന് തൻ്റെ നാമങ്ങളെയും ഗുണങ്ങളെയും ഏറ്റവും പൂർണ്ണമായ രീതിയിൽ സ്വയം കാണാൻ വേണ്ടിയാണത്. നൂറു മുഹമ്മദി(സ) യെ സൃഷ്ടിച്ചതെന്നും, അതിനാൽ അവിടുന്ന് സൃഷ്ടി ലോകത്തിന്റെ പരമകാഷ്ഠയാണെന്നും ഇബ്നു അറബി (റ) വിശദീകരിക്കുന്നു.

പ്രവാചകനായ സയ്യിദുനാ മുഹമ്മദ് (ﷺ) എല്ലാ ഗുണങ്ങളെയും ഉൾക്കൊണ്ട അൽ-ഇൻസാനുൽ കാമിൽ (പൂർണ്ണ മനുഷ്യൻ) ആയിരുന്നു. അല്ലാഹുവിൻ്റെ എല്ലാ നാമങ്ങളും ഗുണങ്ങളും ഏറ്റവും വ്യക്തമായ രൂപത്തിൽ ഒരൊറ്റ കേന്ദ്രത്തിൽ പ്രകടമായത് തിരുനബി(ﷺ)യിലാണ്. ഈ കാരണം കൊണ്ടുതന്നെയാണ് മുൻപ്രവാചകരുടെയെല്ലാം ആത്മാവിനെ അവിടുത്തെ ആത്മാവ് സഹായിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ഇബ്നു അറബി (റ) പറഞ്ഞത്.

ഈ ജ്ഞാന സമീപനം സ്വഹാബികളുടെ ദർശനത്തെ ആഴത്തിൽ വിശദീകരിക്കുന്നു. ഭൗതികമായി തിരുനബിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ, അവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ കണ്ടത് അല്ലാഹുവിൻ്റെ പൂർണ്ണമായ സൗന്ദര്യത്തെയും ഗുണങ്ങളെയും ഉൾക്കൊണ്ട അൽ-ഇൻസാനുൽ കാമിലിനെയാണ്. അതിനാൽ ആ കാഴ്ച കേവലം ഒരു ഭൗതിക ദൃശ്യമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു ആത്മീയ ദർശനമായിരുന്നു. കാലം മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ തിരുനബിയുടെ ഭൗതിക സാന്നിധ്യം ഇല്ലാതായി, പക്ഷെ അവിടുത്തെ നൂറു മുഹമ്മദി(സ)യും അൽ-ഇൻസാനുൽ കാമിൽ എന്ന ആത്മീയ യാഥാർത്ഥ്യവും എന്നെന്നും നിലകൊള്ളുന്നു. സ്വഹാബികളുടെ ഭൗതികമായ കാഴ്ച ആത്മജ്ഞാനികൾക്ക് ആന്തരിക ദർശനമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. ആത്മീയ സാധകരുടെ ലക്ഷ്യം, സ്വന്തം അസ്തിത്വത്തെ ഇല്ലാതാക്കി, ആന്തരികമായി നൂറു മുഹമ്മദി(സ)യുടെ പ്രഭയെ ദർശിക്കുക എന്നതാണ്. ഈ ആത്മീയ ദർശനം സാധ്യമാകുമ്പോൾ, പ്രവാചകനിലേക്കുള്ള വഴി തുറക്കപ്പെടുന്നു. അങ്ങനെ ഭൗതിക കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് ആന്തരിക ദർശനത്തിലേക്കുള്ള ആത്മീയ യാത്ര പൂർണ്ണമാകുന്നു.

പ്രവാചകനോടുള്ള ആത്മീയ പ്രണയം കേവലം ഒരു ഭൗതിക യാഥാർത്ഥ്യമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് കാലത്തെയും ഭൗതിക സാന്നിധ്യത്തെയും അതിജീവിക്കുന്ന ഒരു ആത്മീയ പൊരുളായിരുന്നു. ഇതിന് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഉദാഹരണമാണ് ഉവൈസുൽ ഖർനി(റ) യുടെ ജീവിതം. യമനിലെ ഖർൻ എന്ന സ്ഥലത്ത് ജീവിച്ച അദ്ദേഹം, നബി (ﷺ)യുടെ സമകാലികനായിരുന്നിട്ടും തിരുമുഖം ഒരുനോക്ക് പോലും കാണാൻ സാധിക്കാത്ത ഒരു താബിഈ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ ഭൗതികമായി കാണാൻ സാധിക്കാതിരുന്നിട്ടും ആത്മീയമായ ദർശനത്തിൽ അദ്ദേഹം ഏറ്റവും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങളിലൊന്നിൽ എത്തി

സ്വഹാബികളുടെയും സൂഫി ജ്ഞാനികളുടെയും ആത്മീയ ദർശനം കാലത്തെ അതിജീവിച്ച്, കവിതകളിലൂടെയും ആത്മീയ പരമ്പരകളിലൂടെയും തലമുറകളിലേക്ക് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഈ ദർശനത്തെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായി ആവിഷ്കരിച്ചവരിൽ ഒരാളാണ് മൗലാനാ ജലാലുദ്ധീൻ റൂമി (റ). നബി (ﷺ) യോടുള്ള പ്രണയത്തിൻ്റെ ആഴം റൂമിയുടെ കവിതകളിൽ തിരതല്ലി ഒഴുകുന്നു. തൻ്റെ പ്രശസ്തമായ ഒരു കവിതയിൽ അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: "ഞാൻ ഖുർആനിൻ്റെ അടിമയാണ്, മുഹമ്മദി(സ)ൻ്റെ പാദങ്ങൾ സ്പർശിച്ച മണ്ണാണ് ഞാൻ". ഈ വാക്കുകൾ റൂമിയുടെ പ്രണയം കേവലം ഭക്തി മാത്രമല്ല, മറിച്ച് അവിടുത്തെ മാർഗ്ഗത്തെയും ജീവിതത്തെയും പൂർണ്ണമായി ഉൾക്കൊണ്ട ഒരു ആത്മീയ യാഥാർത്ഥ്യമാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു. റൂമി തിരുനബിയെ സ്നേഹത്തിന്റെ വിളക്കായും "മാസ്റ്റർ അൽക്കെമിസ്റ്റ്" ആയും വിശേഷിപ്പിച്ചു, കാരണം അവിടുത്തെ സ്നേഹം ഭൗതികമായതിനെയെല്ലാം ആത്മീയമാക്കി മാറ്റുന്നു.

തിരുനബിയോടുള്ള ഈ അനുരാഗവും ദർശനവും സൂഫി ഗുരുക്കന്മാർക്ക് ഒരു ജീവിക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമായിരുന്നു. ജ്ഞാനത്തിൽ നിന്ന് അനുരാഗത്തിലേക്കും അനുരാഗത്തിൽ നിന്ന് ദർശനത്തിലേക്കും നയിക്കുന്ന ഈ വഴിയാണ് സൂഫിസത്തിന്റെ സിൽസില (ആത്മീയ പരമ്പര). ഈ ആത്മീയ ചങ്ങല നബി (ﷺ) യിൽ നിന്ന് അലി (റ) പോലുള്ള സ്വഹാബികളിലൂടെ തുടങ്ങി, പിന്നീട് സൂഫി ഗുരുക്കന്മാരിലൂടെ തലമുറകളായി കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടു. നബി(ﷺ) യുടെ ആന്തരിക ജ്ഞാനമായ ഈ പരമ്പരയിലൂടെയാണ് ആ തിരുമുഖ ദർശനത്തിന്റെ യാഥാർഥ്യം കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടത്. അതുകൊണ്ട്, ഈ സൂഫി ഗുരുക്കന്മാരുടെ ഓരോ കാഴ്ചയും അനുഭവവും യഥാർത്ഥത്തിൽ നബി (ﷺ) യുടെ അനന്തമായ പ്രകാശത്തിന്റെ പ്രതിഫലനങ്ങളാണ്.

സയ്യിദതുനാ ഉമ്മുൽ മുഅ്മിനീൻ ആയിശ(റ) പറയുന്നുണ്ട്, തൻ്റെ പിതാവ് അബൂബക്കർ(റ) അലി(റ)യുടെ മുഖത്തേക്ക് ധാരാളം നോക്കാറുണ്ടായിരുന്നു, അപ്പോൾ ആയിശ(റ), അവിടുത്തോട് (അലിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ധാരാളം നോക്കാനുള്ള ) കാരണത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു, അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, “അലിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുന്നത് ഒരു ആരാധനയാണ് എന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂൽ(സ) പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു.”

ഇവിടെ സയ്യിദുനാ അബൂബക്കറ് സിദ്ദീഖ് (റ) ആ ദിവ്യകാഴ്ചയുടെ കൈമാറ്റത്തെക്കുറിച്ച് വളരെ സുവ്യക്തമായി, പറയാതെ പറഞ്ഞു വെക്കുന്നുണ്ട്.

അവിടുത്തെ തിരു വദന ദർശനത്തിന്റെ ആത്മീയ രഹസ്യങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കും തോറും ലക്ഷ്യ സ്ഥാന ദൂരം വർധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അഗാതമായൊരു മഹാ സാഗരമാണ്. ഈ മഹാ സമുദ്രത്തിന്റെ മറുകര തേടാൻ മശായിഖുമാരാകുന്ന സഞ്ചാര നൗകകൾ കൂടിയേ തീരൂ. അവരുടെ ജ്ഞാന പൂർണ്ണതയ്ക്കനുസരിച് ആ ദിവ്യ തീർത്ഥാടനം കൂടുതൽ മനോഹരമാകും.

"അവിടത്തെ മുഖം കണ്ടവർക്ക് പൂർണ്ണചന്ദ്രനെയാണ് ഓർമ്മ വരിക,

അവിടത്തെ പുഞ്ചിരിക്ക്

വെളുത്ത മുത്തുകൾ തിളങ്ങുന്ന മഴമേഘത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു."

"നബി(സ)യുടെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ ചന്ദ്രൻ അദ്ദേഹത്തിനുവേണ്ടി രണ്ടായി പിളർന്നു,

സൂര്യനും ചന്ദ്രനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സൗന്ദര്യത്തിൽ നിന്ന് കടമെടുത്തതാണ്."

"അങ്ങയുടെ തിരു മുഖം കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ഹൃദയത്തെ വിസ്മയിപ്പിച്ചു,

ആ മുഖം കണ്ടവർക്ക് പിന്നെ മറ്റൊന്നിനെയും സൗന്ദര്യമായി കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല."

"ആ മുഖത്തിന്റെ വെളിച്ചം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ,

ഈ ലോകം ഇരുട്ടിലായിപ്പോയേനെ."