ഹബീബ് ബിൻ മുഹമ്മദ് അല്ല അജമി(റ)

സയ്യിദുനാ ഹബീബ് ബിൻ മുഹമ്മദ് അല്ല അജമി(റ) അത്യുന്നതരായ ആത്മജ്ഞാനിയായിരുന്നു.

വിശ്രുതനായ സയ്യിദുനാ ഹസനുൽ ബസരി(റ)യുടെ സഹചാരിയും അനേകം ഹദീസുകൾ നിവേദനം ചെയ്ത പ്രമുഖനായ താബിഉമായിരുന്നു അദ്ധേഹം.

പാപപങ്കിലമായ അവിടുത്തെ ജീവതം മാറ്റിമറിച്ച അനുഭവം വിശദീകരിക്കപ്പെടുന്നതിങ്ങനെയാണ്.

ബസ്രയിലാണ് അദ്ധേഹം താമസിച്ചിരുന്നത്. ആദ്യ കാലത്തു ഹബീബ് വളരെ വലിയ ധനാഢ്യനും ക്രൂരനായ പലിശക്കാരനുമായിരുന്നു. ഓരോ ദിവസവും അദ്ധേഹം തന്റെ ഇടപാടുകാരെ ദുരുപയോഗം ചെയ്തു. പറ്റാവുന്നത്ര അവരിൽ നിന്ന് നിര്ബന്ധ പൂർവ്വം വാങ്ങിയെടുക്കും. ആർക്കെങ്കിലും തരാൻ പണമില്ലെങ്കിൽ, അങ്ങോട്ട് നടന്നു വന്നതിന്റെ ചിലവിലേക്കായി തന്റെ ഷൂവിന്റെ തുകലിന്റെ പണം നൽകണമെന്ന് അദ്ധേഹം ആവശ്യപ്പെടും. ഈ രീതിയിൽ ഒട്ടും അധ്വാനമില്ലാതെ അദ്ധേഹം തന്റെ ദൈനംദിന ചെലവുകൾക്ക് പണം കണ്ടെത്തി.

ഒരു ദിവസം അദ്ധേഹം ഒരു കടക്കാരനെ അന്വേഷിക്കാൻ പോയി. പക്ഷേ, അന്നേരം ആ വ്യക്തി അയാളുടെ വീട്ടിലില്ലായിരുന്നു; അയാളുടെ ഭാര്യ മാത്രമായിരുന്നു അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. അയാൾ അവിടെ ഇല്ല എന്നും തന്റെ പണം കിട്ടാൻ മാർഗ്ഗമില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കിയ ഹബീബ് പതിവ് പോലെ ഷൂ തുകൽ പണം ആവശ്യപ്പെട്ടു.

കടക്കാരന്റെ ഭാര്യ അദ്ധേഹത്തോട് പറഞ്ഞു: എന്റെ ഭർത്താവ് വീട്ടിലില്ല, നിങ്ങൾക്ക് തരാൻ എന്റെ കയ്യിൽ ഒന്നുമില്ല. പക്ഷേ, അങ്ങനെ വെറും കയ്യോടെ മടങ്ങാൻ ഹബീബ് ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല. വീണ്ടും വീണ്ടും നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു, ഞങ്ങൾ ഒരു ആടിനെ അറുത്തിരുന്നു, പക്ഷേ കഴുത്ത് മാത്രമേ അവശേഷിക്കുന്നുള്ളൂ. നിങ്ങൾക്ക് അത് മതിയെങ്കിൽ ഞാനതു തരാം. ആടിന്റെ കഴുത്തെങ്കിൽ അത് മതി, ഒന്നുമില്ലാത്തതിനെക്കാൾ ഭേദമല്ലേ എന്ന് കരുതി അത് വാങ്ങാൻ ഹബീബ് തീരുമാനിച്ചു. എന്നാൽ വെറുതെ വാങ്ങി പ്പോകുന്നതിനു പകരം അത് വേവിച്ചു കൊണ്ട് പോകണമെന്ന് തന്നെ അദ്ധേഹം കരുതി

നിങ്ങളൊരു ഒരു പാത്രം അടുപ്പത്ത് വെക്കൂ.

അത് കേട്ടു ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു: എന്റെ പക്കൽ റൊട്ടിയോ വിറകോ ഇല്ല.

വളരെ നന്നായി, ഞാൻ പോയി ഇന്ധനവും റൊട്ടിയും കൊണ്ടുവരാം, അത് ഷൂ തുകലിന്റെ പണത്തിൽ വകയിരുത്താം. അദ്ധേഹം മറുപടി നൽകി. എന്നിട്ട് അംഗഡിറ്റിൽ പോയി വിറകും റൊട്ടിയും വാങ്ങി വന്നു.

ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ആ സ്ത്രീ അടുപ്പത്തു കലം വെച്ചു ആട്ടിറച്ചി പാചകം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ വെന്തു പാകമായ ആട്ടിറച്ചി ആ സ്ത്രീ ഒരു പാത്രത്തിലേക്ക് ഒഴിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോഴാണ് ഒരു യാചകൻ വാതിലിൽ വന്നു മുട്ടിയത്. വിശന്നൊട്ടിയ വയറുമായി അവിടെ എത്തിയ ആൾ കഴിക്കാനായി എന്തെങ്കിലും തരണമെന്ന് അവരോട് യാചിച്ചു.

"ഞങ്ങൾക്ക് കിട്ടിയത് നിനക്ക് തന്നാൽ നീ പണക്കാരനാകില്ല, ഞങ്ങൾ തന്നെ ദരിദ്രരാവുകയും ചെയ്യും. ഹബീബ് ആ ദരിദ്രനായ ഭിക്ഷക്കാരനോട് കോപത്തോടെ ആക്രോശിച്ചു,

ഭിക്ഷക്കാരൻ നിരാശനായി വേദനയോടെ അവിടെ തന്നെ നിന്ന്. പാത്രത്തിൽ എന്തെങ്കിലും ഇട്ടു നോക്കുമോ എന്ന് ആ സ്ത്രീയോട് അപേക്ഷിച്ചു.

അവൾ ആ കലത്തിന്റെ മൂടി ഉയർത്തി മെല്ലെ തവി അതിലിട്ടിളക്കി കുറച്ചു കറി എടുത്തു നോക്കി. പെട്ടെന്നു ഭയന്നു ആ സ്ത്രീയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് തവി താഴെ വീണു. ആ കലത്തിൽ പാകം ചെയ്ത ഇറച്ചിയെല്ലാം കറുത്ത രക്തമായി മാറിയതായിരിക്കുന്നു. ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന ചീത്ത രക്തം കണ്ട് വിളറി വിളറിയ അവൾ വേഗം പുറകോട്ടു ചെന്ന് ഹബീബിനെ പാത്രത്തിനടുത്തേക്ക് പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ട് വന്നു.

നിങ്ങളുടെ ശപിക്കപ്പെട്ട കൊള്ളപ്പലിശയും ആ പാവം ദരിദ്രനായ ഭിക്ഷക്കാരനോടുള്ള നിങ്ങളുടെ അലർച്ചയും നിമിത്തം നമുക്ക് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് നോക്കൂ! അവർ കരയാൻ തുടങ്ങി. ഇനി ഈ ലോകത്ത് നമുക്ക് എന്ത് സംഭവിക്കും, അടുത്ത ലോകത്തെ കുറിച്ച് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ?

ഇത് കണ്ടപ്പോൾ ഹബീബിന് ഉള്ളിൽ ഒരു തീ ആളിക്കത്തി. പിന്നീടൊരിക്കലും അണയാത്ത വേദനയുടെയും പശ്ചാത്താപത്തിന്റെയും തീ. ഒരോ നിമിഷവും ആ അഗ്നി ആളിക്കത്താണ് തുടങ്ങി, ഹബീബിന്റെ ആത്മാവിനെ അത് വെന്തെരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ ചെയ്ത എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ഞാൻ പശ്ചാത്തപിക്കുകയാണ്. ഇനി ഒരിക്കലും ഈ തിന്മ നിറഞ്ഞ ദുഷിച്ച ജീവിതത്തിലേക്ക് ഞാൻ മടങ്ങി വരികയില്ല.

അടുത്ത ദിവസം തന്റെ ഇടപാടുകാരെ അന്വേഷിക്കാനായി ഹബീബ് ചന്തയിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. അന്ന് ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച ആയിരുന്നു, കുട്ടികൾ തെരുവിൽ കളിക്കുകയായിരുന്നു. ഹബീബിനെ കണ്ടപ്പോൾ അവർ നിലവിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. പലിശക്കാരനായ ഹബീബ് ഇതാ വരുന്നു. ഓടിപ്പോകൂ, അയാളുടെ പൊടി നമ്മുടെ മേൽ പതിച്ചാൽ നമ്മളും അയാളെപ്പോലെ ശപിക്കപ്പെട്ടവരായിത്തീരും !

ആ കുട്ടികളുടെ വാക്കുകൾ ഹബീബിനെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു. അദ്ധേഹം നേരെ ഹസനുൽ ബസരി(റ)യുടെ മജ്‌ലിസിലേക്ക് പോയി, അവിടെ ഹസനുൽ ബസരി(റ) തന്റെ ശിഷ്യർക്ക് ഉപദേശങ്ങൾ നല്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അവിടുത്തെ വാക്കുകൾ അത് ഹബീബുൾ അജമി യുടെ ഹൃദയത്തിൽ വല്ലാത്ത സ്വാധീനം ചെലുത്തി. അല്ലാഹുവിനോട് ചെയ്ത മഹാ അപരാധങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ അദ്ധേഹം കുറ്റബോധത്തിൽ നീറി ഭയന്നു വിറച്ചു ബോധരഹിതനായി നിലം പതിച്ചു, പിന്നീട് ബോധം തെളിഞ്ഞപ്പോൾ ചെയ്തു പോയ പാപങ്ങൾ ഓരോന്നായി ഏറ്റു പറഞ്ഞു അല്ലാഹുവിനു മുന്നിൽ കരഞ്ഞു പശ്ചാത്തപിച്ചു. എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് എല്ലാം മനസ്സിലാക്കിയ ഹസനുൽ ബസരി(റ) അദ്ധേഹത്തെ കൈപിടിച്ച് സമാധാനിപ്പിക്കുകയും വേണ്ട ഉപദേശങ്ങൾ നൽകുകയും ചെയ്തു.

വേദനിക്കുന്ന മനസ്സോടെ അദ്ധേഹം മജ്‌ലിസിൽ നിന്ന് മടങ്ങി വരികയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് അദ്ധേഹത്തെ കണ്ടു കടക്കാരിൽ ഒരാൾ ഓടിപ്പോകുന്നത് അദ്ധേഹം കാണാനിടയായത്. "ഓടിപ്പോകരുത്", ഹബീബുൽ അജമി അയാളോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: ഇതുവരെ നീ എന്നെ വിട്ടു ഓടിപ്പോകേണ്ടതായിരുന്നു; ഇപ്പോൾ എനിക്ക് നിന്നിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോകണം. പക്ഷേ അതൊന്നും കേൾക്കാതെ അദ്ധേഹത്തിനു വന്ന മാറ്റങ്ങൾ അറിയാതെ അയാൾ വേഗം അവിടെ നിന്ന് ഓടി ഒളിച്ചു,

കുട്ടികൾ അപ്പോഴും കളിക്കുകയായിരുന്നു. ഹബീബിനെ കണ്ടപ്പോൾ അവർ വീണ്ടും നിലവിളിച്ചു. പക്ഷേ ഇത്തവണ അവർ കരഞ്ഞത് തീർത്തും വ്യത്യസ്തമായ മറ്റൊരു കാര്യം പറഞ്ഞായിരുന്നു, "പശ്ചാത്താപിച്ച ഹബീബ് അതാ വരുന്നു. എല്ലാവരും ഓടിപ്പോകൂ, നമ്മുടെ പൊടി അദ്ധേഹത്തിന്റെ മേൽ പതിക്കാതിരിക്കട്ടെ, കാരണം നാം ദൈവത്തിനെതിരെ പാപികളാണ്.

അത് കേട്ട് ഹബീബുൽ അജമി(റ) കരയാൻ തുടങ്ങി, "എന്റെ റബ്ബും എന്റെ ഗുരുവും!" ഹബീബ് കണ്ണീർ വാർത്തു റബ്ബിനോട് തേങ്ങി: ഈ ഒരു ദിവസം നിമിത്തം ഞാൻ നിന്നോട് സമാധാനം സ്ഥാപിച്ചു.

നീ എനിക്കുവേണ്ടി മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളുടെ താളം കൊട്ടി, പുണ്യത്തിനായി പര ലോകത്തു എന്റെ പേര് മുഴക്കി.

തുടർന്ന് അദ്ദേഹം ഒരു പ്രഖ്യാപനം നടത്തി. ഹബീബിൽ നിന്ന് ആർക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ വന്ന് എടുക്കൂ!

ജനം തിരക്കു കൂട്ടി ഒന്നിച്ചുകൂടി, അദ്ധേഹം തന്റെ സ്വത്തുക്കളെല്ലാം അവർക്കു വീതിച്ചു കൊടുത്തു. അങ്ങനെ ഒടുവിൽ മഹാ ധനികനായിരുന്ന ഹബീബ് ഒരു ചില്ലിക്കാശ് പോലും സ്വന്തമായില്ലാതെ പരമ ദരിദ്രനായി മാറി.

അങ്ങനെ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു മറ്റൊരാൾ എന്തോ ഒരു ആവശ്യവുമായി വന്നു. തന്റെ അരികിൽ ഒന്നും ശേഷിക്കുന്നില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ധേഹം തന്റെ ഭാര്യമാരുടെ ഷാൾ എടുത്ത് അയാൾക്ക് നൽകി.

മറ്റൊരാൾ വന്നപ്പോൾ അയാൾക്കദ്ധേഹം സ്വന്തം വസ്ത്രം തന്നെ ഊരി നൽകി, ഏറ്റവും ആവശ്യമുള്ള വസ്ത്രം മാത്രം ധരിച്ചു കഴിഞ്ഞു.

അങ്ങനെ വീട്ടിൽ നിന്നും അകന്ന് യൂഫ്രട്ടീസിന്റെ തീരത്തുള്ള ഒരു കൊച്ചു ആശ്രമത്തിൽ അദ്ദേഹം സദാ സമയവും അല്ലാഹുവിന്റെ ആരാധനകളിലും ദിക്റിലും തൗബയിലുമായി കഴിച്ചു കൂട്ടി. സർവ്വ സമയത്തും തന്റെ ഗുരു ഹസനുൽ ബസരി(റ)യുടെ ഉപദേശങ്ങൾ ശ്രവിക്കുകയും ആത്മജ്ഞാനങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാനായി കഠിനമായി പരിശ്രമിക്കുകയും ചെയ്തു.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു, ഹബീബുൽ അജമി(റ) പൂർണ്ണമായും നിരാലംബനായി. തികഞ്ഞ ദരിദ്രനായി മാറി.വീട്ടു കാര്യങ്ങൾ നടത്താനും നിത്യച്ചിലവിനുമായി അദ്ധേഹത്തിന്റെ നിരന്തരം പണം ആവശ്യപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ഹബീബുൽ അജമി(റ) വീണ്ടും തന്റെ വീട് വിട്ട് തന്റെ ഇബാദതുകൾക്കായി ആശ്രമത്തിലേക്ക് പോയി. രാത്രിയായപ്പോൾ അദ്ധേഹം വീട്ടിലേക്ക്, ഭാര്യയുടെ അടുത്തേക്ക് മടങ്ങി പ്പോയി.

"വീട്ടിലേക്ക് ഒന്നും കൊണ്ടുവരാനില്ലേ ?, നിങ്ങൾ എവിടെയാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്? ഭാര്യ ദേഷ്യപ്പെട്ടു ചോദിച്ചു.

"ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്നത് വളരെ ഉദാരമതിയായ ഒരാളുടെ അടുത്താണ്. ഹബീബ്(റ) മറുപടി പറഞ്ഞു. അദ്ധേഹം വളരെ ദയാലുവും കാരുണ്യമുള്ളവനുമാണ്. പക്ഷേ, ഞാൻ അദ്ധേഹത്തോ എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാൻ ലജ്ജിക്കുന്നു. ഉചിതമായ സമയം വരുമ്പോൾ അദ്ധേഹം നൽകും. പത്തു ദിവസം കൂടുമ്പോൾ ഞാൻ കൂലി കൊടുക്കുന്നു എന്നു അവൻ പറയുന്നുണ്ട്.

അങ്ങനെ ഹബീബ്(റ) പത്തു ദിവസം കഴിയുന്നതുവരെ സമാധാനത്തോടെ തന്റെ ആശ്രമത്തിൽ ഇബാദത്തുകളിൽ മുഴുകി. പത്താം ദിവസം ളുഹർ നിസ്കാരത്തിന്റെ സമയത്ത് അദ്ധേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ചിന്ത കടന്നുവന്നു.

"ഇന്ന് രാത്രി എനിക്ക് എന്താണ് വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ കഴിയുക, ഞാൻ എന്റെ ഭാര്യയോട് എന്താണ് പറയേണ്ടത്?

അദ്ദേഹം ഇത് ആഴത്തിൽ അതിനെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചു, പക്ഷേ ഉത്തരം ഒന്നും കണ്ടെത്താനായില്ല എന്ന് മാത്രം.

ആ സമയം ഉദാരനായ റബ്ബ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീടിന്റെ വാതിൽക്കൽ ഒരു ചുമട്ടുതൊഴിലാളിയെ മാവും മറ്റൊരാളെ തോലുരിച്ച ആടും മറ്റൊരാളെ എണ്ണയും തേനും ഔഷധച്ചെടികളും മറ്റുമായി പറഞ്ഞയച്ചു. ചുമട്ടുതൊഴിലാളികൾ ഇതെല്ലാം ചുമന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു, മുന്നൂറ് വെള്ളി ദിർഹത്തിന്റെ പേഴ്‌സുമായി ഒരു സുന്ദരനായ ചെറുപ്പക്കാരനും അവരെ അനുഗമിക്കുന്നുണ്ടണ്ടായിരുന്നു.

ഹബീബുൽ അജമി(റ)യുടെ വീട്ടു വാതിൽക്കലെത്തി അവർ വാതിലിൽ മുട്ടി.

എന്തുവേണം? വാതിൽ തുറന്ന് കൊണ്ട് ഹബീബുൽ അജമി(റ)യുടെ ഭാര്യ ചോദിച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ യജമാനൻ ഇതെല്ലാം ഇങ്ങോട്ടു കൊടുത്തയച്ചതാണ്. സുന്ദരനായ യുവാവ് പുഞ്ചിരി തൂകി മറുപടി പറഞ്ഞു. ഹബീബിനോട് പറയൂ, നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ അധ്വാനവും പരിശ്രമങ്ങളും വർദ്ധിപ്പിക്കുക, ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കൂലി വർദ്ധിപ്പിക്കും".

അങ്ങനെ പറഞ്ഞു അവർ എല്ലാം പോയി. രാത്രിയായപ്പോൾ ഹബീബ് നാണിച്ചും സങ്കടപ്പെട്ടും വേദനയോടെയും വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. തന്റെ ഭാര്യയോട് എന്ത് പറയണമെന്നും അവരെ എങ്ങനെ അഭിമുഖീകരിക്കുമെന്നും ഹബീബുൽ അജമി(റ) അറിയില്ലായിരുന്നു.

വീടിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അത്ഭുതം, അപ്പത്തിന്റെയും പാചകത്തിന്റെയും സുഗന്ധം അദ്ധേഹത്തിന്റെ മൂക്കിൽ അടിച്ചു വീശി. അദ്ധേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ഓടിവന്ന് അദ്ധേഹത്തെ വളരെ സ്നേഹത്തോടെ അഭിവാദ്യം ചെയ്തു, അദ്ധേഹത്തിന്റെ മുഖം തുടച്ചു കൊടുത്തു. മുമ്പൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്തവിധം അദ്ധേഹത്തോട് സൗമ്യമായി പെരുമാറി.

ഭർത്താവേ, അവർ വളരെ സന്തോഷത്തോടെയും ആശ്വാസത്തോടെയും പറഞ്ഞു തുടങ്ങി, നിങ്ങൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യൻ വളരെ നല്ല മാന്യനും ഉദാരമതിയും സ്നേഹ ദയയുള്ളവനുമാണ്. സുന്ദരനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ കൈകൊണ്ട് അദ്ധേഹം അയച്ചത് നോക്കൂ! ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ ഒരു കാര്യം പ്രത്യേകം പറയാൻ ഏൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്, ഹബീബ് വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തോട് പറയുക, നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ അദ്ധ്വാനം വർദ്ധിപ്പിക്കുക, ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കൂലി വർദ്ധിപ്പിക്കും.

ഹബീബുൽ അജമി(റ) ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു. അത്ഭുതം! അവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, ഞാൻ പത്തു ദിവസം ജോലി ചെയ്തു, അവൻ എന്നോട് ഈ എത്ര ദയയാണ് ചെയ്തത്. ഞാൻ കൂടുതൽ കഠിനാധ്വാനം ചെയ്താൽ, അവൻ എന്തുചെയ്യുമെന്ന് ആർക്കറിയാം? അത്രമാത്രം ഉദാരനും കൃപാലുവുമാണവൻ!!

പിന്നീട് ഹബീബുൽ അജമി(റ)യും അവിടുത്തെ ഭാര്യയും ലൗകിക കാര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായി അകന്നു സർവ്വം ത്യജിച്ചു എല്ലാം അല്ലാഹുവിൽ സ്വയം സമർപ്പിച്ചു ആത്മജ്ഞാനത്തിന്റെ ഔന്നത്യങ്ങൾ കീഴടക്കി.